top of page
JA-7279 kopie.jpg
Wit logo RN (100 x 100 mm) (transparant).png

Laura Van Poucke

"Kunst in het straatbeeld is een mooie manier om mensen blijvend te raken."

Krijtteksten

Laura Van Poecke schrijft poëtische en bemoedigende krijtteksten op openbare plaatsen

​

Tijdens de Coronapandemie verspreidde ik krijtteksten met hoopvolle en positieve boodschappen in het centrum van Oudenaarde + deelgemeentes op voetpaden, fietspaden, vervallen gevels, bruggen, wandelpaden, banken e.d. Iedereen bleek mentaal te lijden onder de verplichte quarantaine, en ik had nog heel wat positiviteit over. Ik besloot om ze dan maar op die manier te delen, toen het ‘in’t echt’ niet meer mocht.

​

ik besloot bewust om dicht bij mijn roots te blijven. Ik schreef op alle oppervlakken waarop je legaal mag schrijven, daarom koos ik ook voor krijt. Het is niet mijn bedoeling om de ondergrond schade toe te brengen, en de vergankelijkheid paste heel mooi in het verhaal.

 

Het was week 1 van de verplichte quarantaine, en al van dag 1 zat ik met een idee in mijn hoofd om iets te gaan doen. Als voorzitter van de Jeugdraad stelde ik voor om grote fietsparcours te gaan krijten in woonwijken, maar dit werd afgekaatst.
Ik besloot om tijdens mijn dagelijkse wandeling toch een krijtje mee te nemen in mijn zak. De leegte die corona met zich meebracht, was dé uitgelezen kans om rustig na te denken over het leven en alles wat het met zich meebrengt.

 

Zo was ik elke dag op wandel: met filosofie in mijn hoofd en een krijtje in mijn zak. En voor ik het wist, koos ik de mooiste zin uit mijn hoofd en schreef ik hem op de grond.
Ik liet me inspireren door wat er me ter plekke inviel. Soms schreef ik meerdere teksten per dag, soms geen.

​

Het was niet mijn bedoeling om er bekend mee te worden, het nam al snel grotere proporties aan dan wat ik ingeschat had. Het werd opgepikt door enkele kranten, maar dat was eigenlijk niet mijn doel. Ik wou een onzichtbare boodschapper zijn, geen boegbeeld. In het begin plaatste ik telkens een foto van mijn nieuwste tekstje op het verhaal van mijn privé Instagram, maar ik ben ondertussen al een jaartje gestopt met sociale media. Het gaf me teveel druk.

JA-7285 kopie.jpg
Wit logo RN (100 x 100 mm) (transparant).png

Ik ben een trotse Oudenaardist, al heel mijn leven. Ik ben altijd al geëngageerd geweest, in verschillende jeugdverenigingen. Ik geef graag terug.
Toen ik zag en hoorde hoe moeilijk iedereen het had, wou ik helpen. Ik had positiviteit, humor en veerkracht over voor 10, en wou die zo graag tot bij anderen brengen. Maar alle manieren van helpen die ik toen kende, waren plots verboden. Dus ik dacht: als ik mijn geliefden niet langer fysiek mag aanraken, kon het nog wel met woorden. Dat werd meteen ook mijn eerste tekstje: ‘mag ik je nog steeds raken met woorden?’.

Telkens wanneer ik iets krijtte, kreeg ik veel bekijks. Ik zag hoe zoiets banaals mensen deed opfleuren, deed lachen of ontroerde. Hoe het een aanknopingspunt werd voor een gesprek. Er werden foto’s van genomen en doorgestuurd. Ik hoorde dat ze voor sommigen een motivatie waren om buiten te komen, dat het soms de enige keer op de dag was dat er een glimlach op hun gezicht kwam. Dat vond ik zo mooi, dat zo iets eenvoudig zoiets teweeg kan brengen.

 

Ik ga mezelf niet ophemelen: ik ben eigenlijk niet echt literair aangelegd en ik schreef maar gewoon wat zinnen op de grond. Die persaandacht was in mijn ogen een beetje overdreven, maar het was wel ongelofelijk leuk om te doen.

 

Het was voor mij en voor anderen iets wat we toen nodig hadden.

​

​

Wit logo RN (100 x 100 mm) (transparant).png
bottom of page