Jo Baert

Na het beëindigen van een engagement van 12 jaar als OCMW-voorzitter had ik beslist om een sabbatjaar in te lassen. Maar al in de maand mei van dat jaar werd ik gevraagd om het voorzitterschap van onze lokale Samana-afdeling (toen nog 'Ziekenzorg') op mij te nemen. Aangezien mijn vader aan de wieg stond van deze organisatie, kon ik dit onmogelijk weigeren. Deze taak lag bovendien volledig in de lijn van mijn sociale en christelijke interessesfeer.

Dit nieuwe engagement betekende de uitgebreide groep zieken leren kennen. Het samenhouden en motiveren van de bestuursgroep was een andere zeer belangrijke opdracht. Ook het verjongen van ons bezoekersteam was een noodzaak wilden we onze organisatie verder laten bestaan. Ik ben heel blij dat deze verjonging heel goed gelukt is: er zitten momenteel een achttal mensen jonger dan 70 jaar in onze ploeg. En de samenwerking met de ervaren teamleden verloopt ook prima.

​

In de afgelopen periode zorgden we samen voor een aantal nieuwe initiatieven: een eigen driemaandelijks infomagazine, het kerstzingen aan huis bij onze zieken en in het lokale wzc Eyckenborch. Dit jaar zijn we volop bezig met de organisatie van onze 'Samana Gooik Droomfabriek'. Met dit initiatief willen we vooral die zieken bereiken die anders wel hun bezoekje krijgen, maar niet deelnemen aan bvb onze jaarlijkse ontmoetingsdag of zelden hun woning (kunnen) verlaten.

 

Ook onze 'mobiele BurenBabbelBank' is een van de mogelijke dromen. Bedoeling is dat we deze bank plaatsen in de voortuin van mensen die thuis niet weg kunnen, maar zo wel het bezoek krijgen van buren of vrienden voor een babbeltje op de bank buiten aan hun voordeur. Net zoals in de goede oude tijd...

​

Onze vereniging is ontstaan vanuit onze parochie. We hebben zowat een deeltaak, namelijk het ziekenbezoek, van de parochiepriester overgenomen. Aan zieken die het willen bezorgen we op de voornaamste kerkelijke feestdagen ook de communie. Zo had ik ook de gewoonte om bij een zieke zo nu en dan de communie te bezorgen. Het was voor mij dan ook een heel apart en warm gevoel toen deze zieke op haar sterfbed me vroeg om haar de communie te komen brengen. Zo'n momenten blijven je wel erg bij.